هفته ی هفتم

این هفتمین هفته ی تولد پسرکه ، دیگه کاملا از اون فنچی و جوجگی درومده و قان و قون میکنه و کلی هم با خنده هاش دل میبره وروجکم ! هر کسی بغلش میکنه با کلی دلضعفه واسه خنده های غافلگیر کننده ش که مستقیم تو چشمای طرف نگاه میکنه و میخنده ، صدام میکنه که بیاااا ببین چه خنده ای میکنه برام ! 

این خنده ها و البته قان و قون و اغون بغون های سخاوتمندانه ی پسرک گنج این روز های ماست ، گنجی که از پیدا کردنش تو هر لحظه ای غرق شادی میشیم و همه چیز های دیگه میشن حاشیه !

وقتی پوشکش رو عوض میکنیم یا وقتی شیرش رو خورده و سرحاله و بازی میخواد ، دوست داره باهاش حرف بزنیم و اونم با ادای بامزه ای سعی میکنه لب و دهنش رو مثل ما باز و بسته کنه و ادای حرف زدن در میاره ، آدم اینجور وقتا میخواد قورتش بده ووروجک رو ! 

جدیدا گریه که میکنه وسط اون لب ورچیدن های دل کباب کن ، گاهی اتفاقی چند تا مااا سوزناک میگه ... که انگار داره میگه ماما... وای یه حالی میشم که خدا میدونه ،،، فکر کن نی نی کوچولو درد داره و من رو هم صدا کنه ... انگار میگه مامان من درد دارم کمکم کن ... و همیشه هم بعد از اینکه تو بغلم میگیرمش و مثل ننو آروم تکونش میدم همون جورکه گریه میکنه آروم ناله میکنه و کم کم آروم میشه . خدایا ... میدونی شگفت انگیز تر از خلقت این موجود کوچولو و یه انسان جدید چیه؟ خلقت دوباره ی یه انسان ! تبدیل یه زن به یه مادر ... مادر شدن واقعا غریب و شگفت انگیزه ، این روزا واقعا از خودم بیشتر غافلگیر میشم تا از کارای پسرک !